Dokters vinden een ‘rare plek’ op de bil van Fobe

Na lijdensweg werd Fobe (31) eindelijk mama, maar dan vinden dokters een ‘rare plek’ op haar bil:
“Ik kon alleen maar aan Oke denken”

Ieper
Na een lang en bewogen fertiliteitstraject kwam de droom van Fobe Knockaert uit: mama worden. Maar dan ontdekte ze een vreemd bultje op haar heup, dat kanker bleek te zijn. “De dokter vroeg of ze eerlijk mocht zijn. Als er uitzaaiingen waren, konden ze me niet meer behandelen.”

Nieuwsblad, 16 september 2025, Thys Pattyn

Mama worden, dat was de grote droom van Fobe Knockaert (31) uit Ieper. Ze startte bewust alleen een fertiliteitstraject op, maar dat liep niet bepaald van een leien dakje. Bij elke mislukte poging rouwde ze om het kind dat in haar hoofd al bestond. Na vier keer proberen werd ze mama van Oke. “Mijn leven veranderde voorgoed. Vanaf dat moment stond mijn dochter op de eerste plaats. Maar enkele maanden later stond mijn wereld op haar kop.”

“Op een warme zomeravond bemerkte ik een vreemde bult op mijn heup. Ik liet deze rare plek bekijken door een kinesist in het centrum, waar ik na mijn zwangerschap begon met sporten. Een interne bloeding vermoedelijk, maar de bult verdween niet. Na enkele weken besloot ik toch naar de huisarts te gaan. ‘Amai, komt ze daarvoor naar hier’, vreesde ik als reactie. Maar de dokter nam het serieus en verwees me door naar het ziekenhuis voor een echo. Omdat dit geen duidelijkheid bracht, volgde een MRI-scan.”

“Tijdens het wachten op de resultaten dacht ik voortdurend: ‘Ik zal die afspraak nog moeten annuleren, die bult verdwijnt vanzelf wel’. Ik maakte me geen zorgen en vond het vooral zonde van de tijd om met zoiets kleins onder een drukbezette scanner te liggen. Tot de huisarts me belde met de uitslag. ‘Ik heb geen goed nieuws’, zei hij. Zijn woorden troffen me als een mokerslag.”

Mama worden, dat was de grote droom van Fobe Knockaert (31) uit Ieper. Ze startte bewust alleen een fertiliteitstraject op, maar dat liep niet bepaald van een leien dakje. Bij elke mislukte poging rouwde ze om het kind dat in haar hoofd al bestond. Na vier keer proberen werd ze mama van Oke. “Mijn leven veranderde voorgoed. Vanaf dat moment stond mijn dochter op de eerste plaats. Maar enkele maanden later stond mijn wereld op haar kop.”

“Op een warme zomeravond bemerkte ik een vreemde bult op mijn heup. Ik liet deze rare plek bekijken door een kinesist in het centrum, waar ik na mijn zwangerschap begon met sporten. Een interne bloeding vermoedelijk, maar de bult verdween niet. Na enkele weken besloot ik toch naar de huisarts te gaan. ‘Amai, komt ze daarvoor naar hier’, vreesde ik als reactie. Maar de dokter nam het serieus en verwees me door naar het ziekenhuis voor een echo. Omdat dit geen duidelijkheid bracht, volgde een MRI-scan.”

“Tijdens het wachten op de resultaten dacht ik voortdurend: ‘Ik zal die afspraak nog moeten annuleren, die bult verdwijnt vanzelf wel’. Ik maakte me geen zorgen en vond het vooral zonde van de tijd om met zoiets kleins onder een drukbezette scanner te liggen. Tot de huisarts me belde met de uitslag. ‘Ik heb geen goed nieuws’, zei hij. Zijn woorden troffen me als een mokerslag.”

© Thijs Pattyn

Zenuwslopende weken

Een liposarcoom is een kwaadaardige tumor in het vetweefsel. “Ook wekedelentumor genoemd, een zeldzame vorm van kanker”, aldus Fobe. “De week erna was een ware rollercoaster: maandag een PET-scan in Kortrijk, dinsdag een afspraak bij de oncoloog in Ieper, woensdag naar een gespecialiseerde arts in UZ Gent, donderdag een biopsie onder narcose. Na zenuwslopende weken van wachten volgde de bevestiging: de biopsie wees op een kwaadaardige tumor in mijn bil. Het goede nieuws: hij was niet uitgezaaid.”

“Ik moest naar een universitair ziekenhuis waar ik behandeld werd door een gespecialiseerd team. Chemo werkt meestal niet bij zulke tumoren. Ik moest 25 bestralingen ondergaan, in de hoop de tumor kleiner te maken. Een MRI liet zien dat de radiotherapie had gewerkt: de tumor was gekrompen. Daarna volgde een operatie. Na vijf dagen in het ziekenhuis mocht ik naar huis. Het lastigste was mijn dochter moeten missen. Gelukkig kan ik rekenen op mijn ouders. Oke en ik gingen een poos bij hen logeren. Geen evidentie. Niet iedereen heeft het geluk om zo’n goed netwerk te hebben. Ook de belangengroep Cum Cura heeft me goed ondersteund.”

“Gewoon pech”

Jammer genoeg doken er complicaties op. Fobe onderging een tweede operatie, en enkele maanden later nog een derde en een vierde. “Een pittig traject, zeker voor een alleenstaande mama. Voorlopig ziet het er redelijk goed uit na een eerste controlescan. Om de zes maanden moet ik opnieuw op controle. Het is een traag groeiende tumor. Of er een erfelijke oorzaak is? Nee, gewoon pech. Nu heb ik heel wat bewondering voor mensen die chronisch ziek zijn.”

“Het is zwaar geweest. Door mijn ziekte voelde ik me vaak tekortschieten als moeder. Ik was er niet altijd voor mijn dochtertje. Door de pijn ontbrak het me soms aan geduld. Zoals toen ik haar in slaap wou wiegen terwijl ze huilde. Oke geeft me wel de kracht om door te gaan.”

Ook een hobby, die leidde tot een nieuw bijberoep en een eigen webshop, gaf Fobe een duwtje in de rug. “Na een intense periode vond ik rust, ontspanning en mezelf terug in borduren. Wat begon als therapie, groeide uit tot iets moois”, vertelt ze. “Borduren geeft me de kans om de mensen die me in die zware periode gesteund hebben op een persoonlijke en unieke manier te bedanken. Een erg leuke, creatieve uitlaatklep vol liefde en betekenis.”

Fobe, die alvast droomt van een eigen borduurstudio, maakt gepersonaliseerde kledij, knuffels en badponcho’s voor kindjes. “Ideaal voor wie op zoek is naar een warm cadeau, met liefde gemaakt om vol liefde te geven.”

De webshop van Fobe vind je op borduurvolliefde.be.